Od niej wszystko się zaczęło,
to na jej przykładzie, niemal, że wiernie kopiował sylwetkę Wenus z Urbino.
Śpiąca Wenus jest to olej na płótnie namalowany ok. 1508/10 roku, mierzący 108 x 175 cm.
Obraz znajduje się w zbiorach Galerii Dawnych Mistrzów (Gemäldegalerie) w Dreźnie.
Dzieło ukazuje nagą, młodą kobietę, która jedną dłonią zakrywa łono i opiera głowę na ramieniu. Posłanie, na którym spoczywa, leży wykonane jest z białej i czerwonej tkaniny.
Za nią w tle komponuje się krajobraz z cytadelą (twierdzą) ukazaną z prawej strony i budynkami.
Nowatorstwo Giorgione ujawniło się także w przedstawieniu kobiecej nagości. Po raz pierwszy naga kobieta stała się głównym i jedynym przedstawieniem w dziele malarskim.
Dzieło nie dokończone przez artystę z powodu jego przedwczesnej śmierci, która miała miejsce w 1510 roku.
Jak można się spodziewać, obraz dokończył po nim jego uczeń Tycjan. Do namalowanej już prawdopodobnie sylwetki kobiecej i głazu za nią,
domalował tło, czyli krajobraz, płachty materiału oraz amorka, który znajdował się u stóp kobiety.
Znajdował się ponieważ, na skutek mijającego czasu uległ on zatarciu i podczas kolejnych konserwacji płótna został on zamalowany.
jego buzię i fragment ciała są wciąż widoczne w podczerwieni. Postać kupidyna stanowi rozwiązanie dla przekazu dzieła,
ponieważ jego postać utożsamia postać z boginią Wenus, mimo, że ten zabieg mógł nie być zgodny z zamiarem mistrza.
Na płótnie zauważalne są ślady pędzla trzeciego twórcy z późniejszego okresu.
Motyw śpiącej „nieobecnej” bogini miłości w ogrodzie lub krajobrazie, którą ze snu budzi Kupidyn, jest znany z rzymskich poematów ślubnych.
Była budzona by wziąć udział w weselu i wspomóc miłość pary, którym poświęcony jest utwór.
